гнілава́ты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. гнілава́ты гнілава́тая гнілава́тае гнілава́тыя
Р. гнілава́тага гнілава́тай
гнілава́тае		 гнілава́тага гнілава́тых
Д. гнілава́таму гнілава́тай гнілава́таму гнілава́тым
В. гнілава́ты (неадуш.)
гнілава́тага (адуш.)		 гнілава́тую гнілава́тае гнілава́тыя (неадуш.)
гнілава́тых (адуш.)
Т. гнілава́тым гнілава́тай
гнілава́таю		 гнілава́тым гнілава́тымі
М. гнілава́тым гнілава́тай гнілава́тым гнілава́тых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гнілава́ты гнилова́тый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гнілава́ты, ‑ая, ‑ае.

Трохі гнілы; з гніллю. Гнілаваты яблык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гнілава́ты fáulig

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

гнилова́тый гнілава́ты.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

полугнило́й гнілава́ты; падгні́лы, ама́ль гнілы́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

fáulig

a гнілава́ты, падгні́лы, які́ [што] падгні́ў

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

гнильца́ прост., уменьш., унич. гніль, род. гні́лі ж., гнілі́зна, -ны ж.;

с гнильцо́й разг. гнілава́ты;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Размо́згнуць ’разварыцца; разамлець’ (слонім., Нар. словатв.), рус. мо́згнуть ’гніць, псавацца, пакрывацца цвіллю’, мо́зглый ’гнілы’, (про)мо́зглая погода ’сырое, мокрае надвор’е’. Чарных (1, 538) звязвае з мзга < *мъзга < прасл. *mъsga з суф. ‑g‑a, сюды ж таксама стараж.-рус. мꙋзгъ ’ціна’. Узводзяць да і.-е. кораня *meu‑(:*mou‑):*mŭ ’сыры’, ’мокры’, ’брудны’, ’гнілаваты’ з пашыральнікам ‑s‑ (Покарны, 741–742). Іншыя версіі гл.: ЭССЯ, 18, 223–225 (*mězga), 21, 96–97 (*mozgъ). Гл. таксама мазглявы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

смыле́ць, ‑ліць; незак.

1. Балець, пячы (ад апёкаў, раздражнення скуры, ран і пад.). Смылелі папечаныя пальцы, пахла дымам вопратка, аж блажыла; і глыбока-глыбока ныла ў сярэдзіне. Пташнікаў. Стаміўся я. Не слухаюцца ногі. Смыляць, гараць, нібы яны ў агні... Бялевіч. Дубянеюць ногі, смыляць паабдзіраныя аб калючы снег рукі. Грахоўскі.

2. перан. Трывожыць, мучыць (пра душэўны боль). [Ганна:] — Я не крыўдую на цябе, але сэрцу балюча. Смыліць яно, штодня смыліць. Лынькоў. [Гаварушка:] — Ужо і ў мяне душа пачынае смылець. Лобан.

3. Гарэць без полымя, слаба гарэць; тлець. Цьмяна смылеў на камінку гнілаваты корч. Пянкрат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)