гла́сный​I (открытый) публі́чны;

гла́сный суд публі́чны суд.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гла́сный​III сущ., ист. гла́сны, -нага м.;

гла́сный городско́й ду́мы гла́сны гарадско́й ду́мы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гла́сный​II лингв.;

1. прил. гало́сны;

гла́сный звук гало́сны гук;

2. сущ. гало́сны, -нага м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гласный

Том: 6, старонка: 291.

img/06/06-291_1648_Гласный.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

гла́сны м., ист. гла́сный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гало́сны лингв.

1. прил. гла́сный;

г. гук — гла́сный звук;

2. в знач. сущ. гла́сный;

~ныя белару́скай мо́вы — гла́сные белору́сского языка́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Гла́сны (гіст. назва) ’гласны’ (назва пасады) (БРС), укр. гла́сний ’тс’ (Грынч.). Запазычанне з рус. мовы: рус. гла́сный (назва пасады, якая з’явілася ў 1785 г.: гласный ’член гарадской думы’; гл. Шанскі, 1, Г, 91). У рус. мове, паводле Шанскага (там жа), утварэнне на базе ст.-рус. гласьныи ’той, што мае голас’ (ад ст.-слав. гласъ ’голас’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Галосны 1 (лінгвістычны тэрмін, БРС). Параўн. укр. голосни́й ’тс’. Здаецца, што гэта калька рус. гла́сный (гук), якая засведчана ўжо ў XVII ст. і з’яўляецца калькай лац. vocalis (ад vox ’голас’). Аб рускім слове Фасмер, 1, 410; Шанскі, 1, Г, 90.

Галосны 2 ’вядомы’ (Нас.). Насовіч перакладае рускім «гласный» і дае прыклад «галоснае дзела». Можна меркаваць, што, магчыма, гэта запазычанне з польск. мовы. Параўн. польск. głośny ’вядомы; гучны, нашумеўшы’, głośna sprawa ’нашумеўшая справа’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

уда́рный​III лингв. націскны́;

уда́рный слог націскны́ склад;

уда́рный гла́сный націскны́ гало́сны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

публі́чны

1. в разн. знач. публи́чный;

~ная ле́кцыя — публи́чная ле́кция;

~ная бібліятэ́ка — публи́чная библиоте́ка;

2. (доступный для общественного обсуждения, контроля) гла́сный;

п. суд — гла́сный суд;

○ п. дом — публи́чный дом; дом терпи́мости

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)