герб назоўнік | мужчынскі род

Эмблема дзяржавы, горада, якая змяшчаецца на сцягах, манетах, пячатках, дзяржаўных і іншых афіцыйных дакументах.

  • Дзяржаўны г.

|| прыметнік: гербавы.

  • Гербавая пячатка.
  • Гербавая папера.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

герб герб, род. герба́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

герб (род. герба́) м. герб;

○ дзяржа́ўны г. — госуда́рственный герб;

гарадскі́ г. — городско́й герб

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

герб, герба, м.

Распазнавальны знак дзяржавы, горада, дваранскага роду і пад., які змяшчаецца на флагах, манетах, пячатках, некаторых дакументах. Дзяржаўны герб Савецкага Саюза.

[Польск. herb.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

герб м Wáppen n -s, -;

дзяржа́ўны герб Stáatswappen n;

герб го́рада Stádtwappen n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Герб ’герб’ (БРС). Рус. герб, укр. герб. Ст.-бел. гербъ, гэрбъ (з XVI ст., Булыка, Запазыч.). Запазычанне з польск. herb (першакрыніцай з’яўляецца с.-в.-ням. erbe ’спадчына’). Фасмер, 1, 402; Шанскі, 1, Г, 58; Слаўскі, 1, 415.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

coat of arms [ˌkəʊtəvˈɑ:mz] n. герб

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

гербавы прыметнік

  1. гл. герб.

  2. Які адносіцца да дзяржаўнага збору, што спаганяецца шляхам наклейвання марак або ўжывання гербавай паперы (з вадзяным знакам дзяржаўнага герба).

    • Г. збор.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

аднагаловы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адну галаву. Аднагаловы арол (пра герб).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імперскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да імперыі. Імперскі герб. Імперская канцылярыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)