Гее́на

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Гее́на
Р. Гее́ны
Д. Гее́не
В. Гее́ну
Т. Гее́най
Гее́наю
М. Гее́не

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

гее́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. гее́на
Р. гее́ны
Д. гее́не
В. гее́ну
Т. гее́най
гее́наю
М. гее́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

гее́на, -ы, ж.

У рэлігіі: месца вечных мук грэшнікаў; пекла.

|| прым. гее́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гее́на ж., книжн., церк. гее́на

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гее́на, ‑ы, ж.

Кніжн. уст. Пекла.

[Грэч. geena.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гее́на

(гр. geenna, ад ст.-яўр. gehinnom = пекла)

кніжн. пекла.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

гее́нна ж., книжн., церк. гее́на, -ны ж., пе́кла, -ла ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

gehenna

ж. геена; пекла; апраметная

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)