гаё́ўнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
гаё́ўнік |
гаё́ўнікі |
| Р. |
гаё́ўніка |
гаё́ўнікаў |
| Д. |
гаё́ўніку |
гаё́ўнікам |
| В. |
гаё́ўніка |
гаё́ўнікаў |
| Т. |
гаё́ўнікам |
гаё́ўнікамі |
| М. |
гаё́ўніку |
гаё́ўніках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
ГАЁЎНІК,
службовая асоба ў ВКЛ у 15—16 ст. Сачыў за гаямі з бортнымі дрэвамі, збіраў мядовую даніну, за што атрымліваў адпаведную яе частку. Падпарадкоўваўся намесніку.
т. 4, с. 423
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)