гарэ́знік, -а, мн. -і, -аў, м.

Тое, што і гарэза.

|| ж. гарэ́зніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гарэ́знік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гарэ́знік гарэ́знікі
Р. гарэ́зніка гарэ́знікаў
Д. гарэ́зніку гарэ́знікам
В. гарэ́зніка гарэ́знікаў
Т. гарэ́знікам гарэ́знікамі
М. гарэ́зніку гарэ́зніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гарэ́знік м. озорни́к; шалу́н; сорване́ц, прока́зник, бедоку́р; пове́са

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гарэ́знік, ‑а, м.

Тое, што і гарэза. Цяпер у гэтым сталым, шыракаплечым чалавеку.. ніхто не пазнаў бы ранейшага віхрастага хлапчука, непаседу і гарэзніка. Шахавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарэ́знік м. гл. гарэза

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

гарэ́зніца, ‑ы, ж.

Жан. да гарэзнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

imp [ɪmp] n.

1. чарцяня́, чарцянё; нячы́сцік

2. сваво́льнік, гарэ́знік, гарэ́за

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

swawolnik

м. свавольнік, гарэза, гарэзнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Прачва́ра ’жартаўнік; гарэзнік; пранырлівы’ (нясвіж., драг., Сл. ПЗБ), прочва́ра (ТС), прачвэ́ра (карэл., Сцяшк. Сл.) ’тс’. Гл. пачвара, чварыць, чвэ́рыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

psotnik

м. свавольнік, пракуда; гарэзнік, гарэза

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)