га́ркнуць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. га́ркну га́ркнем
2-я ас. га́ркнеш га́ркнеце
3-я ас. га́ркне га́ркнуць
Прошлы час
м. га́ркнуў га́ркнулі
ж. га́ркнула
н. га́ркнула
Загадны лад
2-я ас. га́ркні га́ркніце
Дзеепрыслоўе
прош. час га́ркнуўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

га́ркнуць сов., однокр., разг.

1. (о собаке) зарыча́ть;

2. (громко, со злостью крикнуть) га́ркнуть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

га́ркнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак. і аднакр.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Злосна гаўкнуць (пра сабаку).

2. што і без дап. Разм. Моцна і адрывіста крыкнуць. Гаркнуў дзед на ўсё горла: — Музыку, марш вясельны! Лынькоў. // Прыкрыкнуць на каго‑н. Антось гаркнуў цераз стол на жонку, і бабская лаянка спынілася. Чарот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

га́ркаць, -аю, -аеш, -ае; незак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Пра сабаку: злосна гаўкаць, брахаць.

2. перан., што і без дап. Моцна і груба крычаць на каго-н. (разм.).

|| аднакр. га́ркнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. га́рканне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

га́ркаць, га́ркнуць

1. (пра сабаку) brüllen vi, knúrren vi;

2. (крычаць) laut schréien*;

га́ркаць на каго-н. j-m ánschreien* [ánfahren*, ánknurren, ánranzen (разм.)]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

га́ркнуть сов., прост. га́ркнуць, кры́кнуць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

га́ркаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да гаркнуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зага́ркаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Разм. Пачаць гаркаць. // Гаркнуць некалькі разоў запар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

warknąć

зак.

1. (пра жывёлу) зарыкаць;

2. гаркнуць, гыркнуць, агрызнуцца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

разя́віцца, разяўлюся, разявішся, разявіцца; зак.

Разм. Шырока раскрыцца (пра рот, пашчу). Твар у пасажыра выцягнуўся, смешна разявіўся рот, але ніхто на гэта не ўсміхнуўся, ніхто нават не звярнуў увагі. Васілёнак. // Шырока раскрыць рот (пра чалавека). З дзіву — аж разявіўся [паліцай]: што мы за такія? Таўлай. Як выскачыў з залы «Салавей», не захацеўшы быць «панскім салаўём», усе госці разявіліся ад дзіва. Бядуля. // перан. Груб. Сказаць што‑н., гаркнуць. — Ну куды так маеш рупіцца? Сёння ж нядзеля... — разявіўся і Джвучка. Пташнікаў. // перан. Уставіцца вачыма, позіркам, разглядаючы каго‑, што‑н. — Што за гармідар тут? — накінуўся .. [містэр Крукер] на грузчыкаў. — Тыя маўчалі, пазіраючы на яго спадылба і мімаволі сціскаючы кулакі.. — Ну, ты чаго разявіўся на мяне? — тыцнуў ён палкай у грудзі аднаго з грузчыкаў. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)