Verbum

анлайнавы слоўнік

гарбу́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

гарбу́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Гарбаты чалавек.

|| ж. гарбу́ння, -і, мн. -і, -яў і гарбу́ха, -і, ДМ -бу́се, мн. -і, -бу́х.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гарбу́н, -на́ м. горбу́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гарбу́н, ‑а, м.

Гарбаты чалавек; гарбатая жывёліна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарбу́н м Búck(e)lige (sub) m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

hunchback [ˈhʌntʃbæk] n. гарбу́н, гарба́ты; гарба́тая

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

гарбу́ння, ‑і, ж.

Жан. да гарбун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарбуно́к, ‑нка, м.

Памянш.-ласк. да гарбун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарба́ч, ‑а, м.

Разм. Тое, што і гарбун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарба́ты, -ая, -ае.

1. Які мае горб (у 1 знач.).

Г. стары.

2. у знач. наз. гарба́ты, -ага, мн. -ыя, -ых, м. Гарбун.

Гарбатага магіла выправіць.

3. Выгнуты, з гарбінкай.

Г. нос.

|| наз. гарба́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)