гарба́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гарба́р гарбары́
Р. гарбара́ гарбаро́ў
Д. гарбару́ гарбара́м
В. гарбара́ гарбаро́ў
Т. гарбаро́м гарбара́мі
М. гарбару́ гарбара́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

гарба́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Работнік гарбарнай вытворчасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гарба́р, -ра́ м. коже́вник, коже́венник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гарба́р, ‑а, м.

Той, хто займаецца апрацоўкай і вырабам шкур, работнік гарбарнай вытворчасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарба́р м Léderarbeiter m -s, - (майстар, рабочы); Gérber m -s, - (дубільшчык)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

гарба́р

(польск. garbarz, ад с.-в.-ням. gerwer)

той, хто займаецца апрацоўкай і вырабам шкур.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Гарба́р ’гарбар’ (БРС, Сцяшк. МГ), ’шавец’ (Бяльк.). У ст.-бел. помніках гэта слова засведчана з XVII ст. у формах кгарбаръ, гарбаръ (Булыка, Запазыч., 147). Укр. гарба́р. Бел. і ўкр. словы запазычаны з польск. garbarz (Булыка, там жа; Слаўскі, 1, 256), якое ўзята з с.-в.-ням. gerwer (Слаўскі, там жа), утворанага ад дзеяслова gerwen, ganpen, gerben ’вырабляць кожу’. Сюды ж і гарба́рня (БРС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

коже́венник гарба́р, -ра́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

коже́вник гарба́р, -ра́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

tanner [ˈtænə] n. гарба́р, дубі́льшчык

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)