(Garbo) Грэта [сапр. Густаф-сан (Gustafsson) Грэта Лавіса; 18.9.1905, Стакгольм — 15.4.1990], амерыканская кінаактрыса шведскага паходжання. Вучылася ў Каралеўскай акадэміі тэатр. мастацтваў у Стакгольме. З 1923 здымалася ў кіно, з 1926 у Галівудзе. Буйнейшая трагічная актрыса ў гісторыі кінематографа. Вобразы, створаныя Гарбай, адметныя драматызмам, псіхал. глыбінёй. Шчырасць і сардэчнасць ігры актрысы, прыродная абаяльнасць прынеслі ёй сусв. вядомасць. Сярод фільмаў: «Чароўная жанчына» (1928),
«Каралева Крысціна» (1933), «Ганна Карэніна» (1935), «Дама з камеліямі» (1937). З 1941 не здымалася. У 1954 атрымала спец. прэмію «Оскар».
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)
горб, гарба́, мн. гарбы́, гарбо́ў, м.
1. Ненармальная пукатасць на спіне або на грудзях чалавека.
2. Тлушчавы нарост у некаторых жывёл (напр., у вярблюда).
3.чаго. Узвышэнне на якой-н. паверхні.
Гарбы ўзгоркаў.
◊
Сваім гарбом (разм.) — цяжкай працай.
|| памянш.гарбо́к, -бка́, мн. -бкі́, -бко́ў, м.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
горб горб, род.гарба́м.;
◊
свои́м горбо́м сваі́м гарбо́м;
гнуть горб, уст. гнуць горб;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
горб (род.гарба́) м., в разн. знач. горб;
◊ гнуць г. — гнуть горб;
сваі́м гарбо́м — свои́м горбо́м
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
hunch
[hʌntʃ]1.
v.
го́рбіць, го́рбіцца
2.
n.
1) горб гарба́m.
2) informal прадчува́ньне, здага́дка f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
ГОРБ у чалавека, вынік паталаг. змены крывізны пазваночніка, выкліканай разбурэннем цел пазванкоў туберкулёзным працэсам, іх спаданнем, парушэннем суадносін паміж пазванкамі, зрушэннем назад асцістых адросткаў і дужак разбураных цел. Перыяд ад занесенай у пазванкі інфекцыі да з’яўлення гарба ў хворых, якія не лечацца, залежыць ад узросту (ва ўзросце 3 гадоў горб з’яўляецца праз 3—6 месяцаў, пасля 5 гадоў — праз 8—12 месяцаў), стану здароўя, месца лакалізацыі пашкоджання (у шыйным і паяснічным аддзелах горб выяўляецца пазней і пры значных разбурэннях, у грудным — раней і хутка павялічваецца). У дарослых пераважна краявое пашкоджанне цел пазванкоў і горб не ўтвараецца нават пры пашкоджанні значнай іх колькасці. У дзяцей пры туберкулёзным пандыліце частка пазванкоў, што знаходзяцца вышэй над разбуранымі, нахіляецца ўперад, заднія часткі разбураных цел выгінаюцца назад і ўтвараюць горб. Яго форма і памер залежаць ад ступені пашкоджання пазваночніка (пры частковым разбурэнні цел пазванкоў горб мае дугападобную форму), лакалізацыі пашкоджання (верхнегрудны аддзел — месца самых вял. дэфармацый, у сярэднегрудным аддзеле форма гарба найчасцей востравугольная, у паяснічным не бывае вял.гарба). Лячэнне туберкулёзнага спандыліту антыбактэрыяльнае і артапедычнае.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
hump
[hʌmp]1.
n.
1) горб гарба́m., dim., го́рбік -а m.
2) пука́тасьць f., паго́рачак, узго́рачак -ка m., грудо́к -ка́m.
3) Sl. благі́ настро́й, дэпрэ́сія f.
2.
v.t.
го́рбіць
3.
v.i.
го́рбіцца
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
горб, гарба, м.
1. Ненармальная пукатасць на спіне або на грудзях чалавека, якая ўтвараецца ад скрыўлення пазваночніка або грудной клеткі. За вайну Якім яшчэ больш падаўся, ссутуліўся, і ад гэтага горб на яго спіне здаваўся больш крутым, чым раней.Парахневіч.// Тлушчавы нараст на спіне некаторых жывёл, напрыклад вярблюда. //Разм.груб. Спіна. За жыццё памясіў я нямала балот, панасіў на гарбу я нямала турбот.Дубоўка.
2.чаго. Пукатасць, узвышэнне на якой‑н. паверхні. Дзе-нідзе на палях агаліліся рыжыя гарбы узгоркаў.Пянкрат.Крыху правей, куды вядзе аўтастрада, чарнее горб маста.Карпюк.
•••
Гнуць горбгл. гнуць.
Сваім гарбом — цяжкай працай (жыць, зарабляць, здабываць і пад.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зад, ‑а, М ‑дзе; мн. зады, ‑оў; м.
1. Задняя частка чаго‑н.; проціл. перад. На крутым павароце зад матацыкла занесла.Б. Стральцоў.Адна хата стаяла задам у вокны другой.Чорны.// Задняя частка тулава жывёлы. [У вепра] доўгая вузкая галава з вялікім лычам.., вострая гарбатая спіна з высокім загрыўкам і вузкім задам.В. Вольскі.//Разм. Частка цела чалавека ніжэй спіны. [Кравец] быў гарбаты без гарба не ад роду: малым быўшы, зваліўся, накольнік, з вішні і ўбіў, як кажуць, ногі ў зад, не вырас.Брыль.
2.толькімн. (зады́, ‑оў). Разм. Тое, што раней вывучана або ўсім вядома. Паўтараць зады.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)