віё́ла

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. віё́ла віё́лы
Р. віё́лы віё́л
Д. віё́ле віё́лам
В. віё́лу віё́лы
Т. віё́лай
віё́лаю		 віё́ламі
М. віё́ле віё́лах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

віёла², -ы, мн. -ы, -аў, м.

Род раслін сямейства фіялкавых.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

віёла¹, -ы, мн. -ы, -ёл, м.

Старадаўні смычковы музычны інструмент у выглядзе скрыпкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

віёла ж., муз. вио́ла

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

віёла, ‑ы, ж.

1. Смычковы чатырохструнны музычны інструмент; альт.

2. У Заходняй Еўропе 15–18 стст. — звычайна шасціструнны музычны інструмент шырокага дыяпазону.

[Іт. viola.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ВІЁЛА,

гл. Фіялка.

т. 4, с. 145

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

віёла ж. муз. Vióla [vi-] f -, -len, Brátsche f -, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

віёла

(іт. viola)

струнны смычковы музычны інструмент, пашыраны ў сярэднія вякі ў раманскіх краінах; папярэдніца скрыпкі, віяланчэлі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Віёла ’смычковы чатырохструнны музычны інструмент, альт, заходнееўрапейскі шасціструнны музычны інструмент XIV–XVII стст. шырокага дыяпазону’ (БРС, КТС). Запазычана, відаць, з польскай мовы; параўн. польск. wiola ’тс’ < іт. viola, якое ўтварылася з іт. гукапераймальнага *viu (Шанскі, 1, В, 102).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Віёла да гамба 3/74

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)