віравы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. віравы́ вірава́я віраво́е віравы́я
Р. віраво́га віраво́й
віраво́е		 віраво́га віравы́х
Д. віраво́му віраво́й віраво́му віравы́м
В. віравы́ (неадуш.)
віраво́га (адуш.)		 віраву́ю віраво́е віравы́я (неадуш.)
віравы́х (адуш.)
Т. віравы́м віраво́й
віраво́ю		 віравы́м віравы́мі
М. віравы́м віраво́й віравы́м віравы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

віравы́ бурли́вый, омути́стый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

віравы́, ‑ая, ‑ое.

Які мае дачыненне да віру. Віравая вада.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Віравы: віравая вада, віравы шчупак ’які мае адносіны да вір 1 (КТС). Укр. вирови́й ’вірны, віровы, бяздонны, дрыгвяны’, рус. вирово́й, вырово́й ’тс’, польск. wirowy ’вярчальны; віхравы’, чэш. vírový, vířivý ’тс’, славац. vírový ’віравы’. Адназоўнікавы прыметнік, утвораны пры дапамозе суф. ‑ав‑ы (< прасл. ov‑ъ).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вір, -у, М у віры́, мн. віры́, -о́ў, м.

1. Кругавы, лейкападобны рух вады на рацэ, які ўзнікае ад сутыкнення сустрэчных плыней.

В. бурліў і пераліваўся.

В. падзей (перан.).

2. Глыбокае месца ў рацэ з ямай, дзе адбываецца завіхрэнне плыні.

◊

У віру на калу (разм.) —

1) пра няўстойлівае, няпэўнае жыццё;

2) далёка, невядома дзе.

Хоць у вір галавой (разм.) — пра цяжкае, бязвыхаднае становішча.

|| памянш. віро́к, -рка́, мн. -ркі́, -рко́ў, м.

|| прым. віравы́, -а́я, -о́е.

Віравая вада.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пучи́нный

1. віравы́;

2. дрыгвяны́;

3. бяздо́нны; см. пучи́на.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вірысты: вірыстая рака ’віравы, дзе многа віроў’ (КТС). Бел. рэгіянальнае ўтварэнне ад назоўніка вір 1 (гл.) і суф. ‑іст‑ы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)