вілю́жны
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
вілю́жны |
вілю́жная |
вілю́жнае |
вілю́жныя |
| Р. |
вілю́жнага |
вілю́жнай
вілю́жнае |
вілю́жнага |
вілю́жных |
| Д. |
вілю́жнаму |
вілю́жнай |
вілю́жнаму |
вілю́жным |
| В. |
вілю́жны (неадуш.)
вілю́жнага (адуш.) |
вілю́жную |
вілю́жнае |
вілю́жныя (неадуш.)
вілю́жных (адуш.) |
| Т. |
вілю́жным |
вілю́жнай
вілю́жнаю |
вілю́жным |
вілю́жнымі |
| М. |
вілю́жным |
вілю́жнай |
вілю́жным |
вілю́жных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вілю́жны обл. изви́листый
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вілю́жны, ‑ая, ‑ае.
Абл. Звілісты. Паша часць на світанні асядлала невялічкую вілюжную шашу. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вілю́жына ’звіліна’ (КТС, БРС), утворана пры дапамозе апелятыўнага суф. ‑іна ад вілюга 1 (гл.). Сюды ж вілю́жны ’звілісты’, вілюжыны, вілюжыць КТС).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)