відэ́лец

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. відэ́лец відэ́льцы
Р. відэ́льца відэ́льцаў
Д. відэ́льцу відэ́льцам
В. відэ́лец відэ́льцы
Т. відэ́льцам відэ́льцамі
М. відэ́льцы відэ́льцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

відэ́лец, -льца, мн. -льцы, -льцаў, м.

Сталовы прыбор у выглядзе ручкі з доўгімі зубамі.

|| прым. відэ́лечны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

відэ́лец, -льца м. ви́лка ж. (столовая)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

відэ́лец, ‑льца, м.

Сталовы прыбор у выглядзе ручкі з доўгімі зубамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

відэ́лец м. Gábel f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

відэ́лец

(польск. widelec)

сталовы прыбор у выглядзе ручкі з доўгімі зубамі для захоплівання кавалкаў ежы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Відэ́лец ’відэлец’ (БРС, Сцяшк., Касп.) запазычана з польск. widelec ’тс’ у XVII ст. (Булыка, Запазыч., 62).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

відэ́льцы, см. відэ́лец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

widelec

м. відэлец

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Відэ́лка ’відэлец’ (Нас., Касп.) — кантамінаваная форма ад бел. відэлец і рус. вилка ’тс’. Сюды ж відэлкі (Шат.), а таксама відэлька ’тс’ (КТС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)