вяско́ўка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вяско́ўка |
вяско́ўкі |
| Р. |
вяско́ўкі |
вяско́вак |
| Д. |
вяско́ўцы |
вяско́ўкам |
| В. |
вяско́ўку |
вяско́вак |
| Т. |
вяско́ўкай
вяско́ўкаю |
вяско́ўкамі |
| М. |
вяско́ўцы |
вяско́ўках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вяско́ўка, ‑і, ДМ ‑уцы; Р мн. ‑ковак; ж.
Жан. да вясковец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вяско́вец, -ко́ўца, мн. -ко́ўцы, -ко́ўцаў, м.
Жыхар вёскі; селянін.
|| ж. вяско́ўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, -ко́вак.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Вяско́вец ’жыхар вёскі’ (БРС, КТС) — уласнабеларускае. Утворана пры дапамозе суф. ‑овец ад вёска (гл.). Сюды ж вяскоўка, вяскоўскі (КТС), вясковы ’сельскі’ (БРС, КТС, Яруш., Бяльк.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)