вясе́льніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вясе́льніца |
вясе́льніцы |
| Р. |
вясе́льніцы |
вясе́льніц |
| Д. |
вясе́льніцы |
вясе́льніцам |
| В. |
вясе́льніцу |
вясе́льніц |
| Т. |
вясе́льніцай
вясе́льніцаю |
вясе́льніцамі |
| М. |
вясе́льніцы |
вясе́льніцах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вясе́льніца, ‑ы, ж.
1. Жан. да вясельнік.
2. Абл. Нявеста. Спраўляюцца заручыны Вясельніцы засмучанай З вясёлым жаніхом. Купала.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вясе́льніца ’нявеста’ (КТС, Я. Купала). Да вясельны (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)