вяршо́к¹, -шка́, мн. -шкі́, -шко́ў, м.

Старая мера даўжыні, роўная 4,4 см.

У аршыне шаснаццаць вяршкоў.

|| прым. вяршко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Вяршо́к

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Вяршо́к
Р. Вяршка́
Д. Вяршку́
В. Вяршо́к
Т. Вяршко́м
М. Вяршку́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вяршо́к

‘верхавіна’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вяршо́к вяршкі́
Р. вяршка́ вяршко́ў
Д. вяршку́ вяршка́м
В. вяршо́к вяршкі́
Т. вяршко́м вяршка́мі
М. вяршку́ вяршка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вяршо́к

‘мера даўжыні’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вяршо́к вяршкі́
Р. вяршка́ вяршко́ў
Д. вяршку́ вяршка́м
В. вяршо́к вяршкі́
Т. вяршко́м вяршка́мі
М. вяршку́ вяршка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вяршо́к², -шка́, мн. -шкі́, -шко́ў, м.

1. Верхняя частка чаго-н.; верх, верхавіна.

На самым вяршку.

В. дрэва.

Вяршкі і карэньчыкі.

2. мн. Густы тлусты верхні слой на малацэ, якое адстоялася.

Збіраць вяршкі (таксама перан.: браць самае лепшае).

3. мн. Тое, што і верх (у 7 знач.).

|| прым. вяршко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вяршо́к I, -шка́ м. вершо́к;

у аршы́не шасна́ццаць ~шко́ў — в арши́не шестна́дцать вершко́в

вяршо́к II, -шка́ м.

1. верху́шка ж., маку́шка ж., ма́ковка ж.;

на са́мым ~шку́ — на са́мой верху́шке (маку́шке, ма́ковке);

2. только мн. (на молоке) сли́вки;

3. только мн., перен. сли́вки;

4. только мн. верхи́;

нахапа́цца ~шко́ў — нахвата́ться верхо́в;

◊ зніма́ць ~шкі́ — снима́ть сли́вки

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вяршо́к ​1, ‑шка, м.

Мера даўжыні, роўная 4,4 см, якой карысталіся да ўвядзення метрычнай сістэмы.

вяршо́к ​2, ‑шка, м.

1. Верхняя частка чаго‑н.; верх, верхавіна. Вяршок дрэва. □ Здалёк бабкі здаваліся прысадзістымі белымі кустамі з завостранымі вяршкамі. Якімовіч. Маладыя яблынькі адно самымі вяршкамі выглядалі паверх жыта. Чорны.

2. толькі мн. (вяршкі́, ‑оў). Тлусты верхні слой на малацэ, якое адстоялася; смятанка. [Нявестка:] — Кожны дзень хтосьці з’ядаў вяршкі ў збанках з малаком. Пальчэўскі.

•••

Збіраць вяршкі з чаго гл. збіраць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вяршок 1/487; 3/271

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ВЯРШО́К,

старажытная мера (адзінка) даўжыні. Вяршком карысталіся на Беларусі і ў Расіі да ўвядзення метрычнай сістэмы мер. 1 вяршок = ​1/16 аршына = 1,75 цалі = 0,04445 м.

т. 4, с. 398

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

вяршо́к м. уст. Werschók m -s, -s (пасля ліч. pl -) (áltes Längenmaß = 4,4 cm)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)