вярця́чка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вярця́чка |
вярця́чкі |
| Р. |
вярця́чкі |
вярця́чак |
| Д. |
вярця́чцы |
вярця́чкам |
| В. |
вярця́чку |
вярця́чак |
| Т. |
вярця́чкай
вярця́чкаю |
вярця́чкамі |
| М. |
вярця́чцы |
вярця́чках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Вярця́чка 1 ’вадзяная казяўка, Gerinus natator’ (ветк., Мат. Гом.), укр., рус. вертя́чка ’вадзяны жук з сям. Gyrinidae’. Утворана ад вярцець і суф. ‑ʼачк‑а (< ‑ʼakjьk‑a). Аналагічна, паводле ўласцівасці, утвараецца найменне казяўкі ў чэш. vírník ці славац. krútňavec ’тс’.
Вярця́чка 2 ’глісная хвароба, матыліца, цэнуроз жывёл’ (КТС), укр., рус. вертячка ’тс’. Да вярцець (гл.); суф. ‑ачк‑а абазначае працэс дзеяння.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)