вярхо́ўнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вярхо́ўнік |
вярхо́ўнікі |
| Р. |
вярхо́ўніка |
вярхо́ўнікаў |
| Д. |
вярхо́ўніку |
вярхо́ўнікам |
| В. |
вярхо́ўніка |
вярхо́ўнікаў |
| Т. |
вярхо́ўнікам |
вярхо́ўнікамі |
| М. |
вярхо́ўніку |
вярхо́ўніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вярхо́ўнік м., ист. верхо́вник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Вярхо́ўнік (гіст.) ’начальнік, старшыня справы’ (БРС), укр. верховник, рус. верховник, ст.-рус. верховникъ, врьховникъ ’асоба, якая валодае вярхоўнай уладай, начальнік’; ’служка пры двары, дваровы’ (з XV ст.). Бел. лексема запазычана з рус. мовы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
верхо́вник ист. вярхо́ўнік, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)