выязны́ гл. выезд.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

выязны́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. выязны́ выязна́я выязно́е выязны́я
Р. выязно́га выязно́й
выязно́е		 выязно́га выязны́х
Д. выязно́му выязно́й выязно́му выязны́м
В. выязны́ (неадуш.)
выязно́га (адуш.)		 выязну́ю выязно́е выязны́я (неадуш.)
выязны́х (адуш.)
Т. выязны́м выязно́й
выязно́ю		 выязны́м выязны́мі
М. выязны́м выязно́й выязны́м выязны́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

выязны́ выездно́й;

~на́я се́сія — выездна́я се́ссия

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выязны́, ‑ая, ‑ое.

1. Звязаны з выездам куды‑н. Выязная сесія суда.

2. Прызначаны для выезду. Выязныя вароты.

3. Прызначаны для язды. Выязны конь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выязны́

1. Áusfahr ; Áusfahrts ;

2.:

выязна́я се́сія суда́ Verhándlung vor erwéiterter Öffentlichkeit

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

вы́езд, -у, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

1. гл. выехаць.

2. Месца, праз якое выязджаюць.

В. на шашу.

3. Коні з экіпажам і вупражжу (уст.).

|| прым. выязны́, -а́я, -о́е.

Выязная сесія суда (па-за месцам работы). Выязныя вароты.

В. конь (не рабочы; уст.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бры́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

Лёгкі выязны вазок.

|| прым. бры́чкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гастро́льны, ‑ая, ‑ае.

Звязаны з гастролямі; выязны. Гастрольная паездка. Гастрольная група.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wyjazdowy

выязны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

гайду́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (гіст.).

1. Слуга, выязны лакей часоў прыгоннага права.

Панскі г.

2. Паўстанец-партызан на Балканах і ў Венгрыі ў эпоху турэцкага ўладарніцтва.

|| прым. гайду́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)