высяле́нец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. высяле́нец высяле́нцы
Р. высяле́нца высяле́нцаў
Д. высяле́нцу высяле́нцам
В. высяле́нца высяле́нцаў
Т. высяле́нцам высяле́нцамі
М. высяле́нцу высяле́нцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

высяле́нец, -нца м., разг. выселе́нец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

высяле́нец, ‑нца, м.

Разм.

1. Чалавек, якога выселілі.

2. Тое, што і перасяленец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

высяле́нец м. Áussiedler m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

выселе́нец разг. высяле́нец, -нца м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

высяле́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да высяленец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wysiedleniec

м. высяленец

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)