выпы́тванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. выпы́тванне
Р. выпы́твання
Д. выпы́тванню
В. выпы́тванне
Т. выпы́тваннем
М. выпы́тванні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

выпы́тванне ср. выпы́тывание, выспра́шивание; см. выпы́тваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выпы́тванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. выпытваць — выпытаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выпы́тывание выпы́тванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выспра́шивание выпы́тванне, -ння ср., распы́тванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ро́спыт ’выпытванне ў каго-небудзь чаго-небудзь’, роспыты ’пытанні з мэтай выведаць, выпытаць што-небудзь’ (ТСБМ, Др.-Падб., Бяльк.). Да раз‑/рос‑ (са значэннем ’працэс дзеяння’) і пытаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Erpréssung

f -, -en

1) выціска́нне

2) вымага́нне; шанта́ж; выпы́тванне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ро́спыт, ‑у, М ‑пыце, м.

1. Выпытванне ў каго‑н. чаго‑н. Роспыт свой вядзе натоўп Аб грыбной навуцы: — Дзе набралі? — Колькі коп? — Як грыбы завуцца?.. Калачынскі.

2. толькі мн. (ро́спыты, ‑аў). Пытанні з мэтай выведаць, выпытаць што‑н. Прыставаць з роспытамі. Надакучаць роспытамі. □ Ужо бацька Мікеле заходзіў аднаго разу да .. маці [Марыі] і пасля ўсякіх роспытаў пра здароўе, пра справы завёў і сур’ёзную гутарку. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

indagacja

indagacj|a

ж.

1. выпытванне, распытванне; роспыты;

odpowiadać na ~ę — адказваць на роспыты;

2. юр. уст. допыт; следства

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)