вы́пар
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вы́пар |
вы́пары |
| Р. |
вы́пара |
вы́параў |
| Д. |
вы́пару |
вы́парам |
| В. |
вы́пар |
вы́пары |
| Т. |
вы́парам |
вы́парамі |
| М. |
вы́пары |
вы́парах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вы́пар, ‑а, м.
Спец. Канаўка ў ліцейнай форме, прызначаная для адводу лішкаў залітага металу і для папаўнення адлівак расплаўленым металам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́пор техн. вы́пар, -ра м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)