вы́нікнуць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. вы́нікне вы́нікнуць
Прошлы час
м. вы́нікнуў
вы́нік		 вы́нікнулі
вы́ніклі
ж. вы́нікнула
вы́нікла
н. вы́нікнула
вы́нікла

Крыніцы: dzsl2007, dzsl2013, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вы́нікнуць сов. возни́кнуть, появи́ться, встать; см. выніка́ць 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́нікнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не.

Зак. да вынікаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выніка́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

1. З’яўляцца, паўставаць.

Слупы вынікалі з-за ўзгоркаў і зноў знікалі.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). З’яўляцца лагічным вынікам, узнікаць з чаго-н.

Як вынікае са сказанага.

|| зак. вы́нікнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

происте́чь сов. вы́нікнуць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

возни́кнуть сов. узні́кнуць, вы́нікнуць, паўста́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

wyłonić się

зак.

1. паказацца (удалечыні);

2. выявіцца, паўстаць, вынікнуць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

стажа́р, ‑а, м.

1. Уваткнуты ў зямлю шост, вакол якога кідаецца стог. [Другі спадарожнік:] — Дык гэта Сымонаў хутар? А дзе ж яго гумно? — Вунь там, мусіць, — паказаў першы рукой убок, за хату, дзе тырчаў голы стажар. Галавач.

2. звычайна мн. (стажа́ры, ‑жар). Народная назва групы з блізка размешчаных зорак у сузор’і Цяльца. Ночкай вынікнуць стажары, І бяздонныя амшары Зоркі высцелюць руном. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

powstać

зак.

1. устаць;

2. паўстаць;

powstać przeciwko komu/czemu — паўстаць супраць каго/чаго;

3. узнікнуць, паўстаць, вынікнуць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

nasunąć się

nasun|ąć się

зак.

1. насунуцца; наблізіцца;

2. узнікнуць, вынікнуць, паўстаць; трапіцца, нагадзіцца;

~ęła mi się myśl — мне ў галаву прыйшла думка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)