выда́тніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. выда́тніца выда́тніцы
Р. выда́тніцы выда́тніц
Д. выда́тніцы выда́тніцам
В. выда́тніцу выда́тніц
Т. выда́тніцай
выда́тніцаю		 выда́тніцамі
М. выда́тніцы выда́тніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

выда́тніца ж. отли́чница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выда́тніца, ‑ы, ж.

Жан. да выдатнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выда́тнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Навучэнец, які мае выдатныя адзнакі па ўсіх вучэбных прадметах.

Круглы в.

2. Работнік, які выдатна выконвае свае абавязкі.

В. вытворчасці.

|| ж. выда́тніца, -ы, мн. -ы, -ніц (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

отли́чница выда́тніца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)