выгна́ннік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто знаходзіцца ў выгнанні.

|| ж. выгна́нніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. выгна́нніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

выгна́ннік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. выгна́ннік выгна́ннікі
Р. выгна́нніка выгна́ннікаў
Д. выгна́нніку выгна́ннікам
В. выгна́нніка выгна́ннікаў
Т. выгна́ннікам выгна́ннікамі
М. выгна́нніку выгна́нніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

выгна́ннік м. изгна́нник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выгна́ннік, ‑а, м.

Той, хто знаходзіцца ў выгнанні; выгнанец. Ён [Шварц], выгнаннік з роднай зямлі, шчыра змагаўся за сваю бацькаўшчыну, зрабіў дзеля гэтага што мог. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

изгна́нник выгна́ннік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выгна́нніца, ‑ы, ж.

Жан. да выгнаннік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

outcast [ˈaʊtkɑ:st] n. выгна́ннік, па́рыя; выгна́нніца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

выгна́нец, ‑нца, м.

Разм. Тое, што і выгнаннік. Абозы і натоўпы выгнанцаў плылі з захаду на ўсход. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wygnaniec

м. выгнаннік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

banita

м. выгнаннік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)