выгна́нец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. выгна́нец выгна́нцы
Р. выгна́нца выгна́нцаў
Д. выгна́нцу выгна́нцам
В. выгна́нца выгна́нцаў
Т. выгна́нцам выгна́нцамі
М. выгна́нцу выгна́нцах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

выгна́нец, ‑нца, м.

Разм. Тое, што і выгнаннік. Абозы і натоўпы выгнанцаў плылі з захаду на ўсход. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выгна́ннік, ‑а, м.

Той, хто знаходзіцца ў выгнанні; выгнанец. Ён [Шварц], выгнаннік з роднай зямлі, шчыра змагаўся за сваю бацькаўшчыну, зрабіў дзеля гэтага што мог. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Збанітава́ць ’зняважыць, аблаяць’ (Сл. паўн.-зах.). Ст.-бел. банитовати ’выганяць’, ст.-польск. banitować ’тс’ (Булыка, Запазыч., 36); прэфіксацыя з‑ (< *jьz‑) фактычна паўтарае ўжо наяўную ў корані семантыку. Польск. banita ’выгнанец’ < с.-лац. bannitus ’прыгавораны на выгнанне’ (SWO, 68).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

pariah

[pəˈraɪə]

n.

1) ізго́й -я, выгна́нец -ца m

2) па́рыя -і m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

exile

[ˈeksaɪl]

1.

n.

1) выгна́ньне n., ссыла́ньне n.; ссы́лка f.

2) выгна́нец -ца m., выгна́ньнік -а m.

2.

v.t.

ссыла́ць, высыла́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

renegade

[ˈrenɪgeɪd]

1.

n.

1) рэнэга́т -а m.; пярэ́хрыст -а m.; здра́днік, адсту́пнік -а, адрачэ́нец -ца m.

2) выгна́нец -ца, уцяка́ч уцекача́ m.

2.

adj.

рэнэга́цкі, адрачэ́нскі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)