вывучэ́нец
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вывучэ́нец |
вывучэ́нцы |
| Р. |
вывучэ́нца |
вывучэ́нцаў |
| Д. |
вывучэ́нцу |
вывучэ́нцам |
| В. |
вывучэ́нца |
вывучэ́нцаў |
| Т. |
вывучэ́нцам |
вывучэ́нцамі |
| М. |
вывучэ́нцу |
вывучэ́нцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вывучэ́нец, -нца м., разг. вы́ученик
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вы́ученик разг. вывучэ́нец, -нца м.; ву́чань, -чня м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)