вуша́ты
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
вуша́ты |
вуша́тая |
вуша́тае |
вуша́тыя |
| Р. |
вуша́тага |
вуша́тай
вуша́тае |
вуша́тага |
вуша́тых |
| Д. |
вуша́таму |
вуша́тай |
вуша́таму |
вуша́тым |
| В. |
вуша́ты (неадуш.)
вуша́тага (адуш.) |
вуша́тую |
вуша́тае |
вуша́тыя (неадуш.)
вуша́тых (адуш.) |
| Т. |
вуша́тым |
вуша́тай
вуша́таю |
вуша́тым |
вуша́тымі |
| М. |
вуша́тым |
вуша́тай |
вуша́тым |
вуша́тых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вуша́ты разг., см. вуша́сты
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вуша́ты, ‑ая, ‑ае.
Тое, што і вушасты. Андрэя Крушына ведаў яшчэ вушатым гімназісцікам у форменнай аксамітнай шапцы Віленскай беларускай гімназіі. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вуша́ты ’з вялікімі вушамі’ (Нас., Байк. і Некр., КСТ). Ад ву́ха, ву́шы з суфіксацыяй, характэрнай для прыметнікаў са значэннем ’які мае пэўную асаблівасць’; параўн. барадаты, насаты і інш.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
уша́стый разг. вуша́сты, вуша́ты;
уша́стый ёж вуша́сты (вуша́ты) во́жык;
уша́стый фи́лин вуша́сты (вуша́ты) пуга́ч.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Вуша́тка ’шапка з вушамі’ (навагр., З нар. сл.). Ад вуша́ты (< вушатая шапка).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Вуша́т ’цэбар’ (Шатал., Жд., 3), вуша́так ’невялікі цабэрак для розных патрэб з двума вушкамі’ (З нар. сл.). Ад вуша́ты (кароткая форма прыметніка ушатъ), г. зн. які мае вушы; параўн. гродз. уша́ты ’цэбар’ (Нар. сл.) у выніку семантычнай кандэнсацыі з ушаты цэбар, рус. ушат ’цэбар з вушамі’ (Фасмер, 4, 180). Булыка (Запазыч. 332) лічыць ст.-бел. вушаток, ушаток (з 1550 г.) запазычаннем з польск. uszatek ’тс’; параўн. іншую назву пасудзіны па характэрнай прыкмеце — насатка (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)