ву́хаць, -аю, -аеш, -ае; незак.

Тое, што і вухкаць.

|| наз. ву́ханне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ву́хаць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. ву́хаю ву́хаем
2-я ас. ву́хаеш ву́хаеце
3-я ас. ву́хае ву́хаюць
Прошлы час
м. ву́хаў ву́халі
ж. ву́хала
н. ву́хала
Загадны лад
2-я ас. ву́хай ву́хайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час ву́хаючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ву́хаць несов., см. ву́хкаць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ву́хаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Тое, што і вухкаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ву́хаць ’крычаць «вух!»’ (КСП); параўн. укр. ухати ’крычаць ух!’, рус. ухать ’тс’. Дзеяслоў, вытворны ад выкл. вух, адносна словаўтварэння гл. Васілеўскі, Прадукт. тыпы, 60.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ву́ханне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. вухаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гу́кать несов. (о глухих звуках) ву́хкаць, ву́хаць; (окликать) гука́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заву́хаць

‘пачаць вухаць’

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. заву́хаю заву́хаем
2-я ас. заву́хаеш заву́хаеце
3-я ас. заву́хае заву́хаюць
Прошлы час
м. заву́хаў заву́халі
ж. заву́хала
н. заву́хала
Загадны лад
2-я ас. заву́хай заву́хайце
Дзеепрыслоўе
прош. час заву́хаўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Ву́хкаць ’вухаць’ (КТС). Так зв. «імітацыйны» дзеяслоў ад выклічніка вух (гл.); параўн. Васілеўскі, Прадукт. тыпы, 68, 84.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ву́харэц ’зух’ (Бяльк.). Няясна; параўн. рус. ухарь ’тс’, якое Фасмер (4, 178) лічыць вытворным ад выкл. ух, гл. вух, ух, хутчэй ад дзеяслова ухать, гл. вухаць; параўн. таксама бранск. ву́ха ’бойкі, вынаходлівы хлопец’ і мсцісл. уга́р ’разудалы’ (Юрч. Сін.). Магчыма, звязана з вухры́ць ’настаўляць, вучыць’ (гл.); параўн. наву́хрыць ’намуштраваць’, падву́хрыць ’падвучыць каго, падбіць’ (Бяльк.). Прымаючы пад увагу мсцісл. угар, можна дапусціць сувязь з польск. ogar, чэш. ohař, ц.-слав. огаръ ’ганчак’, далейшая гісторыя якога застаецца няяснай (магчыма, запазычанне з усходніх моў; гл. Фасмер, 3, 117; Махэк₂, 410 і інш.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)