ву́сцілка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

Тонкая подсцілка на ўнутранай частцы падэшвы ў абутку.

|| прым. ву́сцілкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ву́сцілка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ву́сцілка ву́сцілкі
Р. ву́сцілкі ву́сцілак
Д. ву́сцілцы ву́сцілкам
В. ву́сцілку ву́сцілкі
Т. ву́сцілкай
ву́сцілкаю		 ву́сцілкамі
М. ву́сцілцы ву́сцілках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ву́сцілка ж., сапож. сте́лька

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ву́сцілка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Подсцілка з тонкай скуры, кардону, палатна ў абутку, да якой прымацоўваецца падэшва. Я сапраўды баяўся падымаць ногі, каб не паказаць пратаптаных да вусцілкі чаравікаў. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ву́сцілка ж. (Schúh)éinlage f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ву́сцілка (БРС), ву́сцелка і высці́лка ’вусцілка’ (КСТ), укр. устілка ’тс’. Ад усціла́ць, высцілаць, гл. сцялі́ць; адносна націску параўн. ву́стаўка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

insole [ˈɪnsəʊl] n. ву́сцілка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

супіна́тар, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Тоўстая вусцілка з патаўшчэннем пад сярэдняй часткай ступні.

|| прым. супіна́тарны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сте́лька ву́сцілка, -кі ж., сці́лка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

супіна́тар, ‑а, м.

Спец. Артапедычная вусцілка, якая ўжываецца пры пляскатасці ступні як укладка ў звычайны абутак.

[Ад лац. supinare — адкідваць назад.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)