мемарыял Воінскай Славы

т. 10, с. 279

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

во́інскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. во́інскі во́інская во́інскае во́інскія
Р. во́інскага во́інскай
во́інскае		 во́інскага во́інскіх
Д. во́інскаму во́інскай во́інскаму во́інскім
В. во́інскі (неадуш.)
во́інскага (адуш.)		 во́інскую во́інскае во́інскія (неадуш.)
во́інскіх (адуш.)
Т. во́інскім во́інскай
во́інскаю		 во́інскім во́інскімі
М. во́інскім во́інскай во́інскім во́інскіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

запасні́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм.).

Ваеннаабавязаны запасу, а таксама салдат запасной воінскай часці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сцягано́сец, -но́сца, мн. -но́сцы, -но́сцаў, м.

Той, хто нясе або носіць сцяг.

Сцяганосцы воінскай славы (перан.; высок.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

канскры́пцыя, ‑і, ж.

У некаторых еўрапейскіх краінах да ўвядзення ўсеагульнай воінскай павіннасці — сістэма камплектавання арміі на аснове воінскай павіннасці з правам выкупіцца або паставіць на сваё месца другога.

[Ад лац. conscriptio — унясенне ў спісы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэзерці́рства, -а, н.

1. Самавольнае пакіданне ваеннаслужачым вайсковай часці з мэтай ухілення ад воінскай службы; ухіленне ад прызыву ў армію.

2. перан. Ухіленне ад выканання сваіх грамадзянскіх або службовых абавязкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кашава́рня, ‑і, ж.

Памяшканне для гатавання ежы ў арцелі або ў воінскай часці і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

знамено́сец сцягано́сец, -сца м.;

знамено́сцы во́инской сла́вы высок. сцягано́сцы во́інскай сла́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

акало́дак, -дка, мн. -дкі, -дкаў, м.

1. Падраздзяленне пуцявой дыстанцыі (спец.).

Дарожны майстар акалодка.

2. Падраздзяленне паліцэйскага гарадскога ўчастка ў царскай Расіі (гіст.).

3. Лячэбны пункт пры воінскай часці (уст.).

|| прым. акало́дачны, -ая, -ае.

Акалодачны наглядчык, або акалодачны (наз.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

каза́рма

(іт. caserma)

будынак для размяшчэння асабовага складу воінскай часці.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)