вонь ж., разг. смуро́д, -ду м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вонь
Том: 4, старонка: 181.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
Вонь часц. ’вунь’ (Шат., Янк. III, Жд., 1; З нар. сл.), вон‑дзя ’тс’ (Касп.), воньдзека (Янк. I). Рус. вон, дыял. вонь, укр. он ’вунь, там’. Звязана з ён, яна, яно (Праабражэнскі, 1, 95; Фасмер, 1, 348). Гл. таксама вунь.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
піво́ня, -і, мн. -і, -во́нь, ж.
Дэкаратыўная травяністая расліна сямейства люцікавых з вялікімі чырвонымі, ружовымі ці белымі кветкамі.
|| прым. піво́невы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
смуро́д, -ду м. вонь ж., злово́ние ср., смрад
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
воня́ть несов., разг. (дурно пахнуть) смярдзе́ць; (распространять вонь) смуро́дзіць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
смуро́дзіць несов., разг. распространя́ть вонь; воня́ть;
◊ с. свет — пренебр. копти́ть не́бо
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Он ’вунь’ (Ян., ТС, Кліх). Гл. вонь.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
На́тха ’вонь’ (Нас.), ’адрыжка’ (бяроз., Шатал.), укр. на́тха, на́дха ’адрыжка з непрыемным пахам’. Да тхаць, тхнуць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ване́ць ’смярдзець’ (Бяльк.). Да вонь < прасл. *oni̯a; гук в у пачатку слова пад уплывам веяць (Мейе, JF, 5, 333) або прасл. *vǫx‑ (БЕР, 1, 176). Рус. вонь ’смурод’, ст.-рус. воня ’пах, водар’, укр. вонь, польск. woń, в.-луж. wóń, wónje, н.-луж. woń, чэш. vůně, славац. vôňa ’тс’, балг. воня́ ’смурод’, серб.-харв. вȍњ, во̀ња ’пах’, славен. vónja ’тс’, ц.-слав. вонꙗ ’водар, пах’. І.‑е. паралелі: лац. animus ’дух’, ст.-інд. anaḥ ’подых’, грэч. άνεμος ’вецер’, гоц. us‑anan ’выдыхаць’ (Праабражэнскі, 1, 95–96; Фасмер, 1, 349; Шанскі, 1, В, 158–159; БЕР, 1, 176; Брукнер, 630; Махэк₂, 704).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)