«сем вольных мастацтваў»

т. 14, с. 316

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

«Сем вольных мастацтваў» 1/125, 128; 2/398; 9/479—480, 576; 10/587

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Указ аб вольных хлебаробах 1803 3/156

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

во́льны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. во́льны во́льная во́льнае во́льныя
Р. во́льнага во́льнай
во́льнае		 во́льнага во́льных
Д. во́льнаму во́льнай во́льнаму во́льным
В. во́льны (неадуш.)
во́льнага (адуш.)		 во́льную во́льнае во́льныя (неадуш.)
во́льных (адуш.)
Т. во́льным во́льнай
во́льнаю		 во́льным во́льнымі
М. во́льным во́льнай во́льным во́льных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

во́льная

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
ж. -
Н. во́льная во́льныя
Р. во́льнай во́льных
Д. во́льнай во́льным
В. во́льную во́льныя
Т. во́льнай
во́льнаю		 во́льнымі
М. во́льнай во́льных

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Вірабурна: «Вольных песень стыхійныя хвалі вірабурна прыволлем буяняць» (КТС, П. Трус.). Новаўтварэнне ад вір (гл.) і бурна (гл. бура).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

fréischaffend

a

~e Intellektuélle — інтэліге́нцыя во́льных прафе́сій

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Stéllenangebot

n -s, -e прапано́ва (во́льных) рабо́чых ме́сцаў

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

патры́цый, ‑я, м.

Гіст.

1. У Старажытным Рыме — прадстаўнік радавой знаці.

2. У сярэднія вякі ў вольных германскіх гарадах — асоба, якая належала да багатага бюргерскага роду, што іграў першаступенную ролю ў гарадскім самакіраванні.

[Лац. patricius.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

со́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Які выконваецца сола. Вясной і сонцам дыхала ад песень, харавых і вольных, якія выконваліся на сцэне, кветкамі дружбы і радасці павявала ад шматкаляровых касцюмаў удзельнікаў самадзейнасці. Ермаловіч.

2. Які выконвае сола. Сольны інструмент.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)