во́зчык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто займаецца перавозам грузаў на калёсах; вазак.

2. Тое, што і вознік (у 1 знач.).

|| прым. во́зчыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

во́зчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. во́зчык во́зчыкі
Р. во́зчыка во́зчыкаў
Д. во́зчыку во́зчыкам
В. во́зчыка во́зчыкаў
Т. во́зчыкам во́зчыкамі
М. во́зчыку во́зчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

во́зчык м. во́зчик; изво́зчик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

во́зчык, ‑а, м.

1. Той, хто займаецца перавозам грузаў на конях. Дарога па першым сняжку, працёртая возчыкамі дроў, аж блішчала пад сонцам. Якімовіч.

2. Тое, што і вознік (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

во́знік м, во́зчык м Kútscher m -s, -, Fúhrmann m -s, -männer і -leute

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

возчык, вазак, падводчык, ездавы, фурман, рамізнік, кучар, вазніца; вознік, фурманшчык (разм.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

вазю́р

‘возчык’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вазю́р вазюры́
Р. вазюра́ вазюро́ў
Д. вазюру́ вазюра́м
В. вазюра́ вазюро́ў
Т. вазюро́м вазюра́мі
М. вазюру́ вазюра́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ламаво́з

‘возчык, фурман, вознік’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ламаво́з ламаво́зы
Р. ламаво́за ламаво́заў
Д. ламаво́зу ламаво́зам
В. ламаво́за ламаво́заў
Т. ламаво́зам ламаво́замі
М. ламаво́зе ламаво́зах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

во́зчик ваза́к, -ка́ м.; во́зчык, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паганя́ты, -ага, мн. -ыя, -ых, м.

1. Той, хто паганяе запрэжаных жывёл, возчык.

2. Той, хто падганяе на працы, наглядчык.

Паганятыя з бізунамі стаялі ў кожнага над каркам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)