во́з

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. во́з вазы́
Р. во́за вазо́ў
Д. во́зу ваза́м
В. во́з вазы́
Т. во́зам ваза́мі
М. во́зе ваза́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

воз, -а, мн. вазы́, вазо́ў, м.

1. Сродак гужавога транспарту, прызначаны для язды і перавозкі грузаў; калёсы.

Класці сена на в.

2. Нагружаныя паклажай калёсы, сані і пад., а таксама колькасць таго, што можа змясціцца на павозцы.

Везці в. сена.

В. дроў.

Што з воза ўпала, тое прапала (прыказка). Цэлы в. навін (перан.: вельмі многа). Вазамі вазіць (надта многа). Цягнуць в. (перан.: выконваць усю асноўную работу).

|| прым. вазавы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

воз в разн. знач. воз, род. во́за м.;

воз дров воз дроў;

воз новосте́й перен. воз наві́н;

◊

что с во́за упа́ло, то пропа́ло посл. што з во́за упа́ла, то́е прапа́ла.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

воз м.

1. (гружёная повозка) воз;

2. (количество чего-л., помещающееся на возу) воз;

купі́ць в. дроў — купи́ть воз дров;

3. теле́га ж., пово́зка ж.;

4. перен., разг. (множество) воз;

цэ́лы в. наві́н — це́лый воз новосте́й;

◊ ваза́мі вазі́ць — воза́ми вози́ть;

пя́тае ко́ла ў во́зе — пя́тое колесо́ в теле́ге;

цягну́ць в. — тяну́ть воз;

што з во́за ўпа́ла, то́е прапа́ла — посл. что с во́за упа́ло, то пропа́ло;

пры́йдзе ко́за да во́за — посл. не плюй в коло́дец — пригоди́тся воды́ напи́ться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

воз, ‑а; мн. вазы, ‑оў; м.

1. Сродак гужавога транспарту, прызначаны для язды і перавозкі грузаў; калёсы. Усе сваякі папрыязджалі І двор вазамі паўстаўлялі. Колас. Сасёнка была парэзана на доўгія кавалкі, і сябры пачалі класці іх на воз. Пестрак.

2. Нагружаныя паклажай калёсы, сані і пад. Сытыя коні, аблітыя зарой, вязуць высокія вазы пшаніцы. Мікуліч. Злез бацька з сена, ідзе збоку, за возам наглядае, каб не абярнуўся. Якімовіч.

3. чаго. Колькасць таго, што можа змясціцца на калёсах, санях і пад. Воз дроў, сена.

4. перан. Разм. Вялікая колькасць чаго‑н. Воз навін. □ Дзетак у.. [Парэмчыка] цэлы воз, хоць і сам яшчэ малады. Ракітны.

5. Карцёжная гульня.

•••

Вазамі вазіць гл. вазіць.

Пятае кола ў возе гл. кола.

Цягнуць воз гл. цягнуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ВОЗ,

рабочая павозка для коннай ці валовай цягі; тое, што калёсы.

т. 4, с. 254

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

воз м

1. (павозка, калёсы) Fúhrwerk n -(e)s, -e, Pférdewagen m -s, -; Fúhre f -, -n;

2. (мера) Fúhre f -, -n; Fúder n -s, -;

пяць вазо́ў се́на fünf Fúhren Heu;

3. разм (мноства) Ménge f -, -n; ein Sack voll;

воз наві́н ein Sack voll Néuigkeiten;

◊ што з воза ўпа́ла, тое прапа́ла hin ist hin; verlóren ist verlóren

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Воз (БРС, Бяльк., Касп., Грыг., Дзмітр., Маш., Інстр. I), ву͡оз, ’воз; сузор’е’ (Бес.). Рус. воз, укр. віз, род. скл. во́зу, ст.-слав. возъ, балг. воз, серб.-харв. во̑з, славен. vȏz, чэш. vůz, славац. voz, польск. wóz, в.-луж. woz. Прасл. vozъ (Махэк₂, 704). Іншая ступень чаргавання ў ве́зці, вязу (гл.). Роднасныя: літ. ùžvažas, ст.-ісл. wagn ’павозка’, грэч. Ϝὄχος ’тс’, ст.-інд. vahanam ’язда; судна’, vahas ’той, хто едзе’; звязана чаргаваннем з гоц. wigs ’дарога’ (Гл. Траўтман, 357; Праабражэнскі, 1, 70; Фасмер, 1, 333).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Іллёў воз ’сузор’е Вялікай Мядзведзіцы’ (Касп.). Ад Ілья (грамавержац) + воз (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вазавы́ гл. воз.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)