ве́рнасць

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. ве́рнасць
Р. ве́рнасці
Д. ве́рнасці
В. ве́рнасць
Т. ве́рнасцю
М. ве́рнасці

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ве́рнасць ж. ве́рность, пре́данность

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ве́рнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць вернага (у 1–4 знач.). Вернасць радзіме. Клятва вернасці. Вернасць вобраза. □ На гэты раз размова зайшла на «вечную тэму»: аб каханні, аб жанчынах, аб вернасці. Васілевіч. Адзін з самых моцных і пастаянных матываў паэта [Пысіна] — матыў вернасці свайму абавязку перад тымі, хто загінуў. Бечык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ве́рнасць ж

1. (дакладнасць) Genáuigkeit f -;

ве́рнасць перакла́ду die Exáktheit der Übersétzung;

2. (сапраўднасць) Ríchtigkeit f -;

3. (адданасць) Tréue f - (чаму-н, каму-н zu D) Ergébenheit f -;

ве́рнасць радзі́ме Tréue zur Héimat

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ве́рны, -ая, -ае.

1. Які адпавядае ісціне; правільны, дакладны.

Верная думка.

В. шлях.

Верна (прысл.) скалькаваць.

2. Несумненны, непазбежны.

В. выйгрыш.

Ісці на верную пагібель.

3. Надзейны, трывалы, стойкі.

Верная апора.

Верна (прысл.) служыць.

В. сябар.

В. ў каханні.

|| наз. ве́рнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вернасць, адданасць

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

падгу́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Парушаць сямейную вернасць або вернасць у каханні. Жонка [Ціхона Шайдоба] Аўдоцця любіла падгульваць. Федасеенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

няве́рны, -ая, -ае.

1. Які парушае вернасць каму-, чаму-н.; здрадлівы.

Н. сябар.

2. Які парушае вернасць у шлюбе.

Н. муж.

3. Недакладны ва ўспрыманні.

Н. слых.

4. у знач. наз. няве́рны, -ага, м.; няве́рная, -ай, ж., мн. -ыя, -ых. Той (тая), хто вызнае чужую веру.

Гарэлі вёскі няверных на беразе Дуная.

|| наз. няве́рнасць, -і, ж. (да 1—3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

faithfulness [ˈfeɪθfəlnəs] n. ве́рнасць; адда́насць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

пре́данность адда́насць, -ці ж.; ве́рнасць, -ці ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)