верацё́ннік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. верацё́ннік верацё́ннікі
Р. верацё́нніка верацё́ннікаў
Д. верацё́нніку верацё́ннікам
В. верацё́нніка верацё́ннікаў
Т. верацё́ннікам верацё́ннікамі
М. верацё́нніку верацё́нніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

верацённік м. веретёнщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

верацённік, ‑а, м.

Той, хто займаецца вырабам верацён.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

веретёнщик верацённік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Верацёльніца ’доўгі дажджавы чарвяк’ (Шат.). Параўн. верацённік ’змяя’ (Сцяшк. МГ). Да верацяно́ (назва дадзена па форме).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)