ве́дьма миф., бран. ве́дзьма, -мы ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ведьма
Том: 3, старонка: 63.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
ве́дзьма ж.
1. ве́дьма; (чародейка — ещё) колду́нья;
2. бран. ве́дьма
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ве́дзьма. Ст.-рус. вѣдьма, рус. ве́дьма, укр. ві́дьма, польск. wiedźma, чэш. vědma. Як думаюць, вытворнае ад слав. *věděti, *vědati ’знаць’; параўн. і ст.-рус. вѣдь ’чараўніцтва (Брукнер, Slavia, 13, 980; Міклашыч, 390 і далей; Траўтман, 338; Фасмер, 1, 285). Махэк₂ (680) зыходзіць з праформы *vědoma. Няпэўна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)