ваўкава́ты, -ая, -ае (разм.).

Нелюдзімы, хмуры, суровы.

В. чалавек.

|| наз. ваўкава́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ваўкава́ты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ваўкава́ты ваўкава́тая ваўкава́тае ваўкава́тыя
Р. ваўкава́тага ваўкава́тай
ваўкава́тае		 ваўкава́тага ваўкава́тых
Д. ваўкава́таму ваўкава́тай ваўкава́таму ваўкава́тым
В. ваўкава́ты (неадуш.)
ваўкава́тага (адуш.)		 ваўкава́тую ваўкава́тае ваўкава́тыя (неадуш.)
ваўкава́тых (адуш.)
Т. ваўкава́тым ваўкава́тай
ваўкава́таю		 ваўкава́тым ваўкава́тымі
М. ваўкава́тым ваўкава́тай ваўкава́тым ваўкава́тых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ваўкава́ты разг. угрю́мый, нелюди́мый, неприве́тливый; дикова́тый, бирюкова́тый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ваўкава́ты, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Падобны па свайму выгляду на воўка. Ваўкаваты сабака кідаецца на Гудзілку і хапае яго за каўнер. Колас.

2. Нелюдзімы, хмуры, суровы. Калі Андрэй Піліпавіч быў гаваркі, гасцінны, дык яго жонка нейкая ваўкаватая. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ваўкава́ты

1. (падобны да ваўка) wólfsähnlich;

2. (нелюдзімы) mürrisch, verdríeßlich;

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ваўкава́ты ’ваўкаваты, нелюдзімы, дзікаваты’ (БРС), вовкова́ты (Бесар.), укр. вовкува́тий ’тс’. Параўн. рус. дыял. наўг. волкова́тый ’жвавы, спрытны’. Да воўк (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бирюкова́тый ваўкава́ты.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вагкава́ты ’ў якім адчуваецца вільгаць’ (КТС): «Крочаць па вагкаватай гравійцы» (А. Кулакоўскі). Да вогкі ’волкі’ (гл.). Параўн. ваўкаваты ’недасушаны, вільготны’ (Нас.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

нелюдзімы, дзікаваты, звераваты, ваўкаваты

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

інтэр’е́р, ‑а, м.

1. Унутраная прастора будынка, памяшкання, архітэктурна і па-мастацку аформленая. Інтэр’еры Дома ўрада. Інтэр’ер кафэ. □ Начное святло рэльефна акрэслівала просценькі інтэр’ер пакоя, напаўняла яго паэтычным начным змрокам. Карамазаў.

2. Карціна, малюнак, якія паказваюць унутраную прастору памяшкання. Моўчкі госць пануры, ваўкаваты, закурыў, сядзіць з гаспадаром, аглядае светлыя фасады, інтэр’еры на сцяне пад шклом. Русецкі.

[Фр. interieur — унутраны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)