варыя́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. Відазмяненне, разнавіднасць.

Праект у двух варыянтах.

Дэбютны в. (у шахматах).

2. Розначытанне ў тэксце.

Выданне твораў Мележа з варыянтамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

варыя́нт м. вариа́нт; (текста — ещё) разночте́ние ср.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

варыя́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Разнавіднасць чаго‑н. Варыянты рашэння задачы. // Адна з некалькіх рэдакцыі якога‑н. твора або яго часткі. Лемяшэвіч недзе чытаў раней гэту ўсходнюю легенду, праўда, крыху ў іншым варыянце і, пачуўшы яе з вуснаў Данілы Платонавіча, сам асэнсаваў інакш, чым раней. Шамякін. // У шахматах — адна з магчымых камбінацыя хадоў. Закрыты варыянт абароны.

[Ад лац. varians, variantis — які змяняецца.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

варыя́нт м Variánte [vɑ-] f -, -n;

чарнавы́ варыя́нт vórläufiger Entwúrf

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

варыя́нт

(фр. variant, ад лац. varians, -ntis = які змяняецца)

1) разнавіднасць, відазмяненне, адна з магчымых камбінацый чаго-н.;

2) адна з некалькіх рэдакцый якога-н. твора, афіцыйнага дакумента або іх часткі;

3) адна з магчымых камбінацый у шахматнай ці шашачнай гульні.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Варыя́нт. Рус. вариа́нт, укр. варіа́нт. Мабыць, запазычанне з рус. мовы, дзе з франц. variant. Падрабязней гл. Шанскі, 1, В, 20.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

варыя́нт

(фр. variante, ад лац. varians, -ntis = які змяняецца)

1) відазмяненне, разнавіднасць, адна з магчымых камбінацый (напр. в. праекта);

2) адна з некалькіх рэдакцый твора, афіцыйнага дакумента (напр. новы в. песні).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

найме́нш, прысл.

Менш за ўсё.

Н. выгадны варыянт.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

вариа́нт варыя́нт, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

чыставі́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм.).

Чыставы рукапіс, чыставы варыянт чаго-н.

Перапісаць у ч.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)