Варанкі́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Варанкі́
Р. Варанко́ў
Д. Варанка́м
В. Варанкі́
Т. Варанка́мі
М. Варанка́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Ва́ранкі ’вараныя грыбы’ (Мат. Гом.). Да ва́рань < варыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

варано́к

‘птушка’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. варано́к варанкі́
Р. варанка́ варанко́ў
Д. варанку́ варанка́м
В. варанка́ варанко́ў
Т. варанко́м варанка́мі
М. варанку́ варанка́х

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)