Вало́ўнікі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Вало́ўнікі
Р. Вало́ўнікаў
Д. Вало́ўнікам
В. Вало́ўнікі
Т. Вало́ўнікамі
М. Вало́ўніках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Вало́ўнікі ’людзі, што хадзілі ў першыя дні вялікадня’ (КЭС); ’валачобнікі’ (Сцяшк. МГ). Магчыма, да вол, валавы як адна з шматлікіх назваў валачобнікаў; параўн. лалоўнікі, кукобнікі, ралешнікі, хрыстоснікі (БелСЭ, 2, 569). Больш верагодна валоўнікі < *валхвоўнікі; параўн. рус. волхвы ’людзі, якія ходзяць па сёлах і славяць бога’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вало́ўнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вало́ўнік вало́ўнікі
Р. вало́ўніка вало́ўнікаў
Д. вало́ўніку вало́ўнікам
В. вало́ўнік вало́ўнікі
Т. вало́ўнікам вало́ўнікамі
М. вало́ўніку вало́ўніках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)