вайско́вец, -ко́ўца, мн. -ко́ўцы, -ко́ўцаў, м. (разм.).

Асоба, якая знаходзіцца на ваеннай службе; ваеннаслужачы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вайско́вец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вайско́вец вайско́ўцы
Р. вайско́ўца вайско́ўцаў
Д. вайско́ўцу вайско́ўцам
В. вайско́ўца вайско́ўцаў
Т. вайско́ўцам вайско́ўцамі
М. вайско́ўцу вайско́ўцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вайско́вец, -ко́ўца м., разг. вое́нный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вайско́вец, ‑коўца, м.

Разм. Ваеннаслужачы. Калі цягнік адышоў ад станцыі, дзверы, што вялі з тамбура ў вагон, расчыніліся, і малады вайсковец у гімнасцёрцы з пагонамі малодшага лейтэнанта добразычліва запрасіў: — Заходзьце, таварышы. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вайско́вец м. Arméeangehörige (sub) m -n, -n, Militärangehörige (sub) m -n, -n;

вайско́ўцы зборн. Militär n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Вайско́вец (БРС). Да вайсковы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

страяві́к, страевіка́, мн. страевікі́, страевіко́ў, м. (разм.).

Вайсковец страявых часцей.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

serviceman [ˈsɜ:vɪsmən] n. (pl. -men) ваеннаслу́жачы, вайско́вец

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

вайскаві́к, -ка́ м., разг., см. вайско́вец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

артылеры́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Вайсковец, які служыць у артылерыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)