ва́жка

прыслоўе, утворана ад прыметніка

станоўч. выш. найвыш.
ва́жка важчэ́й -

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ва́жка нареч. ве́ско, убеди́тельно, полнове́сно, си́льно; см. ва́жкі 3

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ва́жка прысл überzéugend; éinleuchtend, schlágend;

гэ́та ва́жка das ist éinleuchtend

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

важка

Том: 2, старонка: 296.

img/02/02-296_1456_Важка.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Важка 1 ’гіра’ (Касп.); ’фунтовая гіра’ (Інстр. III). Да важа (гл.).

Важка 2 ’цяжка’ (БРС, З нар. сл., Хрэст. дыял., Шпіл., Мат., Шн. Песні). Да важкі 1.

Важка 3 ’кудзеля, апрацаванае льняное валакно, прыгатаванне ў пралку’ (Касп.). Да ваг (гл.) з суфіксам ‑ьк‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ве́ско нареч. ва́жка;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

весо́мо нареч. ва́жка;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ва́жкі, -ая, -ае.

1. Які мае значную вагу пры невялікім аб’ёме.

В. тавар.

2. перан. Пераканаўчы.

В. доказ.

Важка (прысл.) гаварыць.

3. перан. Пазбаўлены лёгкасці; цяжкі.

Важкія крокі.

|| наз. ва́жкасць, -і, ж. (да 1 і 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

forcibly

[ˈfɔrsəbli]

adv.

1) гвалто́ўна, гва́лтам

2) перакана́ўча, ва́жка, мо́цна

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

наду́льнік, ‑а, м.

Спец.

1. Шырокае сталёвае кольца на канцы дула. Важка несучы выносістыя ствалы з тоўстымі надульнікамі, грымелі самаходкі. Мележ.

2. Чахол, які надзяецца на дула. Зняць надульнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)