Перыяд вагання 1/592; 2/538
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
вага́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вага́нне |
вага́нні |
| Р. |
вага́ння |
вага́нняў |
| Д. |
вага́нню |
вага́нням |
| В. |
вага́нне |
вага́нні |
| Т. |
вага́ннем |
вага́ннямі |
| М. |
вага́нні |
вага́ннях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
обину́ясь / не обину́ясь не заду́мваючыся, без вага́ння.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
разма́х, -у, м.
1. гл. размахнуцца.
2. Велічыня хістання, вагання якога-н. цела; амплітуда.
Р. маятніка.
3. Адлегласць паміж крайнімі пунктамі чаго-н. разгорнутага, распасцёртага, разнятага.
Р. крылаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ро́стань², і, мн. -і, -ей і -яў, ж.
Месца перакрыжавання дзвюх або некалькіх дарог.
Сустрэцца з кім-н. на ростані дарог.
◊
На ростанях — у стане вагання, няўпэўненасці пры выбары далейшага шляху.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вага́льны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да вагання, уласцівы ваганню (у 1 знач.). Вагальны рух.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ампліту́да, -ы, ДМ -дзе, ж. (спец.).
Размах вагання, найбольшае адхіленне цела, што хістаецца, ад стану раўнавагі; розніца межаў, паміж якімі змяняецца якая-н. пераменная велічыня.
А. хістання маятніка.
А. гадавой тэмпературы.
А. цэн.
|| прым. ампліту́дны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Важа́ка ’важак’ (КЭС): «Важакаю быць — трэба з мядзведзем знацца» (Янк. БП). Да вадзі́ць, як рубака < рубіць. Да вагання ў родзе параўн. небарак, небарака.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
toczny
toczn|y
: łożysko ~e — падшыпнік вагання
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
АБЕРТО́Н
(ням. Oberton),
1) у фізіцы, простая (сінусаідальная) састаўная складанага вагання (мех., эл.) з частатой, вышэйшай за асноўную. Любое перыяд. ваганне выяўляецца як сума асн. тону і абертону. Амплітуда і частата абертону вызначаюцца ўласцівасцямі вагальнай сістэмы і спосабам яе ўзбуджэння. Абертоны з частотамі, кратнымі частаце асн. вагання, наз. гарманічнымі, інш. — негарманічнымі (уласцівыя гукам сірэн, шумам). Ад сукупнасці частот асн. вагання і абертону залежыць тэмбр гуку.
2) У муз. акустыцы гарманічныя абертоны, размешчаныя ва ўзыходным парадку, утвараюць натуральны гукарад. У комплексе з асн. тонам яны складаюць муз. гук і, хоць гучаць слабей за асн. тон і на слых не распазнаюцца, надаюць яму пэўную афарбоўку.
т. 1, с. 21
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)