бі́нцік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
бі́нцік |
бі́нцікі |
| Р. |
бі́нціку |
бі́нцікаў |
| Д. |
бі́нціку |
бі́нцікам |
| В. |
бі́нцік |
бі́нцікі |
| Т. |
бі́нцікам |
бі́нцікамі |
| М. |
бі́нціку |
бі́нціках |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
бінт, -у, М -нце, мн. -ы́, -о́ў, м.
Марлевая стужка для перавязкі ран, пераломаў і пад.
Перавязаць рану бінтам.
|| памянш. бі́нцік, -у, мн. -і, -аў, м.
|| прым. бінтавы́, -а́я, -о́е.
Бінтавая павязка.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)