бясе́днік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
бясе́днік |
бясе́днікі |
| Р. |
бясе́дніка |
бясе́днікаў |
| Д. |
бясе́дніку |
бясе́днікам |
| В. |
бясе́дніка |
бясе́днікаў |
| Т. |
бясе́днікам |
бясе́днікамі |
| М. |
бясе́дніку |
бясе́дніках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
бясе́днік, ‑а, м.
Разм. Удзельнік бяседы. Бяседнікі ядуць і стравы хваляць. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
biesiadnik
м. удзельнік бяседы (банкета); бяседнік
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)