бяздо́мніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. бяздо́мніца бяздо́мніцы
Р. бяздо́мніцы бяздо́мніц
Д. бяздо́мніцы бяздо́мніцам
В. бяздо́мніцу бяздо́мніц
Т. бяздо́мніцай
бяздо́мніцаю		 бяздо́мніцамі
М. бяздо́мніцы бяздо́мніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бяздо́мніца ж., разг. бездо́мница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бяздо́мніца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да бяздомнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бяздо́мнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Чалавек, які не мае дому, прытулку.

Так і жыў бяздомнікам.

|| ж. бяздо́мніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бездо́мница бяздо́мніца, -цы ж., бяздо́мка, -мкі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)