бядро́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бядро́ бёдры
Р. бядра́ бёдраў
бёдзер
Д. бядру́ бёдрам
В. бядро́ бёдры
Т. бядро́м бёдрамі
М. бядры́ бёдрах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бядро́, -а́, мн. бёдры, -аў, н.

Частка нагі ад таза да калена.

Насіць спадніцу на бёдрах.

|| прым. бядро́вы, -ая, -ае.

Бядровая косць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бядро́ ср., анат. бедро́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бядро́, ‑а; мн. бёдры, ‑аў; н.

Частка нагі ў чалавека або ў жывёліны ад таза да калена. Рана крывавілася на бядры на вяршок вышэй калена. Мележ. // Знешні бок верхняй часткі нагі, таза. [Прузына] паклала рукі на бёдры, адкінула галаву: — А ну, скажы [Красан], што трэба зрабіць, каб затрымаць цвіценне льну? Стаховіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бядро́ н анат

1. Schnkel m -s, -, berschenkel m; Schnkelbein n -(e)s, -е;

2. (бок) Hüfte f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Бядро́ ’сцягно’. Рус. бедро́, укр. бедро́, польск. biodro, чэш. bedro, балг. бедро́, серб.-харв. бѐдро і г. д. Прасл. *bedro. Найбольш верагодным з’яўляецца параўнанне з лац. femen, femur ’тс’; Бернекер, 48; Слаўскі, 1, 33–34; Фасмер, 1, 143.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

hip1 [hɪp] n. бядро́, клуб, сцягно́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

haunch [ˈhɔ:ntʃ] n.

1. бядро́, клуб; ля́жка, сцягно́

2. сцягно́, кумпя́к (у жывёліны)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

убінтава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., каго-што.

Перавязаць бінтамі, марляй; забінтаваць. Убінтаваць раны. □ У мяне быў індывідуальны пакет, і я, як умеў, убінтаваў бядро. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ку́льша1 ’тоўстая нага, бядро’ (Шат., Сл. паўн.-зах., Сцяшк., Касп.). Укр. кульша, рус. кульша ’тс’, польск. kulsza ’тс’. Запазычана з балтыйскіх дыялектаў, параўн. літ. kùišėбядро’ (Урбуціс, Baltistica, 5 (1), 62–63; Лаўчутэ, Балтизмы, 16).

Ку́льша2 ’малая ўкладка снапоў’ (ДАБМ). Параўн. кульша1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)